شعر

نگین طبیعت

زملک خراسان تارودنیل                  نباشدبه زیبایی کوه بیل

میان طبیعت چو یک گوهراست       زآلپ وزدانوب هم برتراست

به قصدتفرج به عزم شکار           شهنشه سوی کوه شدرهسپار

کریم خان زندآن شه نامدار                      به کوه آمدندی زبهرشکار

بسی توشه بستندبرپشت پیل         شدندجملگی عازم کوه بیل

بیامد زکهمره صدها سوار          خوشامدبگفتندبه آن شهریار

بگفتندشهنشاه مهمان ماست         خودوهمرهان جمله برخوان ماست

دگردست میاریدبربال پیل           که مهمان نوازی بودرسم ایل

به سرخون کردندچادربه پا        زبهرسپاه وهم ازبهرشاه

دوصدبره کشتند وآویختند       زکف تا به زانو خون ریختند

شهنشاه به اوصاف گفت اینچنین       ادیبند.فهیمندومجلس نشین

همه آزموده همه مرد جنگ         همه چست وچابک بسان پلنگ

سپاهی چنین گرکه من داشتم        به مغرب زمین پرچم افراشتم

سحرگه پس از ذکرپروردگار         پراکنده گشتند درآن کوهسار

قراولگران جمله کهمره ای             مسلط به هرصخره ودره ای

درآن کوه دیدندیکی نره شیر      پی صیدباشدشکم نیست سیر

دوسلطان چوچشم برهم انداختند        شدندجمله خشم وبه هم تاختند

دوصیدو دوصیادودونامور           شهنشه یکی بود دگرشیرنر

زمین پر زگل بود هوادلپذیر         که صیادشه بودوصید نیز شیر

کمان رارهاکرد شه چیره دست       بشدشیرزخمی  سوی شاه جست

زشه پشت کردن بسی بود ننگ         همان پشت کردن به میدان جنگ

شهنشه دوباره کمان برگرفت          سرویال دشمن نشانه گرفت

بشدشیربرخاک وجان گشت سرد      به پایان رسانید شه این نبرد

درآن کوه کردندجشنی به پا           بسی شکریزدان بسی وصف شاه

زمانی خداوند عزت دهد          به وقت دگر زجروزحمت دهد

زمانی سرت رارساند به عرش      زمانی کشدزیرپای توفرش

خداوندبه هر حال بایدستود        چو وقت سقوط وچو وقت صعود

نه شیری به کوه ماندو نه شهریار      فقط آنکه ماند ذات پروردگار

به شرطی بخوانید اشعارمن         که رحمت فرستیدبرخاک من

به فصل بهارآخرفرودین         به کوه آی ووصفش زنزدیک بین

اگرآنچه تیمورگفته خطاست       بدان گفته هایش چوبادهواست

               تقدیم به مردم بزرگوار کهمره

                                                                                تیمورخوبیاری